De eerste week!
Door: Eline en Tamara
Blijf op de hoogte en volg Tamara en Eline
30 Juli 2014 | Tanzania, Dar es Salaam
Jambo!
Allereerst sorry voor de late blog, we wilden eerder een blog schrijven, maar dat is niet gelukt door de drukke week. We willen jullie natuurlijk wel op de hoogte houden van onze ervaringen dus dan nu onze verhalen van de afgelopen 1,5 week.
Na twee heerlijke dagen in het hotel was het tijd om naar het gastgezin te vertrekken. Wij hadden echt een klein huisje verwacht, maar het ziet er allemaal heel goed uit. We hebben gelukkig een normale toilet, alleen de leidingen zijn kapot. We moeten dus de toilet doorspoelen met een emmertje water en douchen met koud water, ook in een emmer haha. Erg spannend! Nadat we kennis hadden gemaakt met ons gastgezin snel door naar het ziekenhuis met de bajaji (soort tuktuk) en de dala-dala bus (alle mensen opgepropt in één klein bloedheet busje) om daar ook kennis te maken met iedereen. Onderweg werden we soms aangestaard, vooral door kinderen. Tijdens de rondleiding werd wel duidelijk dat dit ziekenhuis echt heel anders is dan wat wij gewend zijn. De mensen wachten buiten op de dokter, ze zitten met z'n allen op banken samen met 100 vliegen. De operatiekamers zijn alles behalve steriel, er lopen kippen buiten rond en kakkerlakken binnen haha, niet te vergelijken met Nederland dus. Ook de AIDS kliniek was indrukwekkend. Het zat helemaal vol met mensen.. ook veel kinderen.
De eerste week op de labour ward was wel meer shockerend dan wij dachten. Het gaat hier zo anders in Nederland. Het is vies en als er een bevalling is staan er echt zeven mensen omheen (verloskunde studenten van Dar es Salaam en verpleegkundigen). Overal op de vloer zie je sporen van bloed, de banken waar de vrouwen op liggen worden alleen afgenomen met een nat doekje (met elke keer hetzelfde water) als ze bevallen is, dus dat is erg lekker voor de volgende vrouw.... Ook was het personeel niet al te aardig de eerste dagen, ze praten niet tegen je als het niet hoeft en alles gaat polepole(rustig, chill), dus dat was wel even wennen. Er gebeuren veel aparte dingen op de labour ward, die je in Nederland nooit ziet. Zo kwamen wij binnen op de labour ward op een dag en er lag een kindje wat er niet goed uit zag, het kindje bleek al veel eerder overleden te zijn, maar ze laten het gewoon liggen op de tafel of in een open bak onder de tafel. We hoorden van een andere volunteer dat er op een dag 6 dode kindjes in lagen. Ook kan je hier assisteren (de buik opentrekken) bij een sectio. Door de drukte van al die tanzaniaanse zusters in opleiding op de labour ward konden we de eerste week niet veel doen, maar dat is gelukkig in de tweede week veranderd!
Het gastgezin is heel aardig. Lilian is onze 'host mum', Lusajo is haar verloofde en Tumi is de 'house maid'. In de ochtend krijgen wij een goed ontbijt en 's middags en 's avonds krijgen we warm eten. Het eten is tot nu toe elke keer lekker geweest! En als we het vergelijken met de verhalen van andere vrijwilligers die in andere gezinnen wonen hebben we heel veel geluk dat we niet elke dag voor lunch en dinner rijst met bruine bonen krijgen. Ze hebben zelfs voor de verjaardag van Eline een taart laten maken en bezorgen!! We slapen in een hoogslaper (zelfgemaakt van hout) die onwijs kraakt elke keer als je beweegt, niet teveel bewegen dus en 's nachts naar de wc is echt heel irritant. Als vervoer gebruik wij hier de dala dala bus of een bajaji. We hebben inmiddels ook al een aantal woordjes Swahili geleerd. Als iemand zegt jambo (soort hallo), dan antwoorden wij met se jambo, als iemand zegt mambo (hoe gaat het), dan zeggen wij poa (gaat goed), en als iemand zegt karibu (welkom) dan zeggen wij asante (bedankt). Ook op de labour ward gebruiken wij woorden als zukuma (persen), hema (zuchten), pole (sorry). Als we op straat lopen dan wordt er elke keer mzungu (witte) tegen ons gezegd haha.
Om even bij te komen van de drukke week vol met nieuwe indrukken zijn we vrijdag na het werk op de labour ward naar Zanzibar gegaan met de ferry. We waren met nog 5 andere vrijwilligers dus dat was heel gezellig! Zaterdag hebben we een city tour en spice tour gedaan in Stone Town. Vooral de spice tour was erg leuk, je gaat dan het bos in om verschillende specerijen en fruit te proeven. Na de spice tour zijn we naar het strand gereden om daar vervolgens nog even uit te rusten. Zondag hebben we de dag door gebracht op Prison Island. Op dit eiland zitten schildpadden waar je naar toe kan en daarnaast kan je ook snorkelen. Tijdens het snorkelen zagen we hele mooie,grote zeesterren, dus daar hebben we nog wat foto's van genomen. Na nog een nachtje in het hotel zijn we maandagochtend weer met de ferry teruggegaan naar Dar es Salaam. Om vervolgens om drie uur 's middags te beginnen met onze avonddiensten.
De avonddiensten zijn echt veel beter dan de eerste week. Wij hebben nu drie avonddiensten gedaan en we zijn heel de tijd druk bezig. We hebben in drie dagen ongeveer 12 bevallingen begeleid en die doen we dan gewoon alleen.In de avonddiensten is er niet veel personeel, waardoor ze ons echt nodig hebben. Dat geeft ons dus ook een beter gevoel, maar het blijft wel lastig om te wennen aan de manier waarop hun handelen. We proberen daarom zo veel mogelijk onze bevallingen op onze eigen manier te doen. Dinsdag (29-7) was er geen elektriciteit (dus geen licht of ventilatie) en de meeste spullen waren op, dus dan moet je echt werken met wat je nog over hebt. Vaak bevallen de vrouwen tegelijkertijd en dan is het wel even rennen. De zusters (verloskundigen) rennen niet, omdat het ze volgens ons niet zo heel veel interesseerd. Zo was er ook een vrouw die op de antenatale afdeling (de vrouwen komen hier op de uitgerekende datum en wanneer ze 5-6 cm ontsluiting hebben mogen ze naar de labour ward) lag. Ze lag schreeuwend op de vloer in de gang en de zuster keek van een afstandje en liep weer weg. Eline ging kijken en tilde haar rok op. Het hoofd van de baby was al geboren. De zusters deden niks, dus Eline heeft het kind verder geboren laten worden met een kanga (grote doek wat de vrouwen als een soort jurk dragen). Moeder en kind deden het goed, maar wel frustrerend soms dat ze anders gewoon geen hulp had gekregen van iemand. Bijna alle kinderen hier hebben meconiumhoudend vruchtwater (soms teken van foetale nood) en er worden ook best veel kinderen geboren met een slechte start. Wij zouden ze gelijk afnavelen en meenemen naar de reanimatietafel om het kind te controleren en eventueel insufflatiebeademingen te doen, beademen en/of reanimeren. Hier gaan ze eerst 5 minuten slijm uitzuigen en op hun gemakje het kind stimuleren door op de rug te wrijven. Gelukkig reageren heel veel kinderen hier toch goed op en knappen ze langzaam op. Voor ons wel heel lastig om dat te zien.
Deze week gaan we nog avonddiensten doen. Zondag vertrekken wij naar Arusha (een ritje van maar 12 uur in de bus..) om op safari te gaan in het Serengeti National Park. De safari duurt tot donderdagmiddag en dan vertrekken we weer naar ons gastgezin om vervolgens het weekend door te brengen op zanzibar. Wij hebben hier erg veel zin in!! Na de safari en zanzibar gaan we weer keihard aan het werk op de labour ward.
Wij zullen snel weer iets van ons laten horen!
Liefs,
Eline en Tamara
Allereerst sorry voor de late blog, we wilden eerder een blog schrijven, maar dat is niet gelukt door de drukke week. We willen jullie natuurlijk wel op de hoogte houden van onze ervaringen dus dan nu onze verhalen van de afgelopen 1,5 week.
Na twee heerlijke dagen in het hotel was het tijd om naar het gastgezin te vertrekken. Wij hadden echt een klein huisje verwacht, maar het ziet er allemaal heel goed uit. We hebben gelukkig een normale toilet, alleen de leidingen zijn kapot. We moeten dus de toilet doorspoelen met een emmertje water en douchen met koud water, ook in een emmer haha. Erg spannend! Nadat we kennis hadden gemaakt met ons gastgezin snel door naar het ziekenhuis met de bajaji (soort tuktuk) en de dala-dala bus (alle mensen opgepropt in één klein bloedheet busje) om daar ook kennis te maken met iedereen. Onderweg werden we soms aangestaard, vooral door kinderen. Tijdens de rondleiding werd wel duidelijk dat dit ziekenhuis echt heel anders is dan wat wij gewend zijn. De mensen wachten buiten op de dokter, ze zitten met z'n allen op banken samen met 100 vliegen. De operatiekamers zijn alles behalve steriel, er lopen kippen buiten rond en kakkerlakken binnen haha, niet te vergelijken met Nederland dus. Ook de AIDS kliniek was indrukwekkend. Het zat helemaal vol met mensen.. ook veel kinderen.
De eerste week op de labour ward was wel meer shockerend dan wij dachten. Het gaat hier zo anders in Nederland. Het is vies en als er een bevalling is staan er echt zeven mensen omheen (verloskunde studenten van Dar es Salaam en verpleegkundigen). Overal op de vloer zie je sporen van bloed, de banken waar de vrouwen op liggen worden alleen afgenomen met een nat doekje (met elke keer hetzelfde water) als ze bevallen is, dus dat is erg lekker voor de volgende vrouw.... Ook was het personeel niet al te aardig de eerste dagen, ze praten niet tegen je als het niet hoeft en alles gaat polepole(rustig, chill), dus dat was wel even wennen. Er gebeuren veel aparte dingen op de labour ward, die je in Nederland nooit ziet. Zo kwamen wij binnen op de labour ward op een dag en er lag een kindje wat er niet goed uit zag, het kindje bleek al veel eerder overleden te zijn, maar ze laten het gewoon liggen op de tafel of in een open bak onder de tafel. We hoorden van een andere volunteer dat er op een dag 6 dode kindjes in lagen. Ook kan je hier assisteren (de buik opentrekken) bij een sectio. Door de drukte van al die tanzaniaanse zusters in opleiding op de labour ward konden we de eerste week niet veel doen, maar dat is gelukkig in de tweede week veranderd!
Het gastgezin is heel aardig. Lilian is onze 'host mum', Lusajo is haar verloofde en Tumi is de 'house maid'. In de ochtend krijgen wij een goed ontbijt en 's middags en 's avonds krijgen we warm eten. Het eten is tot nu toe elke keer lekker geweest! En als we het vergelijken met de verhalen van andere vrijwilligers die in andere gezinnen wonen hebben we heel veel geluk dat we niet elke dag voor lunch en dinner rijst met bruine bonen krijgen. Ze hebben zelfs voor de verjaardag van Eline een taart laten maken en bezorgen!! We slapen in een hoogslaper (zelfgemaakt van hout) die onwijs kraakt elke keer als je beweegt, niet teveel bewegen dus en 's nachts naar de wc is echt heel irritant. Als vervoer gebruik wij hier de dala dala bus of een bajaji. We hebben inmiddels ook al een aantal woordjes Swahili geleerd. Als iemand zegt jambo (soort hallo), dan antwoorden wij met se jambo, als iemand zegt mambo (hoe gaat het), dan zeggen wij poa (gaat goed), en als iemand zegt karibu (welkom) dan zeggen wij asante (bedankt). Ook op de labour ward gebruiken wij woorden als zukuma (persen), hema (zuchten), pole (sorry). Als we op straat lopen dan wordt er elke keer mzungu (witte) tegen ons gezegd haha.
Om even bij te komen van de drukke week vol met nieuwe indrukken zijn we vrijdag na het werk op de labour ward naar Zanzibar gegaan met de ferry. We waren met nog 5 andere vrijwilligers dus dat was heel gezellig! Zaterdag hebben we een city tour en spice tour gedaan in Stone Town. Vooral de spice tour was erg leuk, je gaat dan het bos in om verschillende specerijen en fruit te proeven. Na de spice tour zijn we naar het strand gereden om daar vervolgens nog even uit te rusten. Zondag hebben we de dag door gebracht op Prison Island. Op dit eiland zitten schildpadden waar je naar toe kan en daarnaast kan je ook snorkelen. Tijdens het snorkelen zagen we hele mooie,grote zeesterren, dus daar hebben we nog wat foto's van genomen. Na nog een nachtje in het hotel zijn we maandagochtend weer met de ferry teruggegaan naar Dar es Salaam. Om vervolgens om drie uur 's middags te beginnen met onze avonddiensten.
De avonddiensten zijn echt veel beter dan de eerste week. Wij hebben nu drie avonddiensten gedaan en we zijn heel de tijd druk bezig. We hebben in drie dagen ongeveer 12 bevallingen begeleid en die doen we dan gewoon alleen.In de avonddiensten is er niet veel personeel, waardoor ze ons echt nodig hebben. Dat geeft ons dus ook een beter gevoel, maar het blijft wel lastig om te wennen aan de manier waarop hun handelen. We proberen daarom zo veel mogelijk onze bevallingen op onze eigen manier te doen. Dinsdag (29-7) was er geen elektriciteit (dus geen licht of ventilatie) en de meeste spullen waren op, dus dan moet je echt werken met wat je nog over hebt. Vaak bevallen de vrouwen tegelijkertijd en dan is het wel even rennen. De zusters (verloskundigen) rennen niet, omdat het ze volgens ons niet zo heel veel interesseerd. Zo was er ook een vrouw die op de antenatale afdeling (de vrouwen komen hier op de uitgerekende datum en wanneer ze 5-6 cm ontsluiting hebben mogen ze naar de labour ward) lag. Ze lag schreeuwend op de vloer in de gang en de zuster keek van een afstandje en liep weer weg. Eline ging kijken en tilde haar rok op. Het hoofd van de baby was al geboren. De zusters deden niks, dus Eline heeft het kind verder geboren laten worden met een kanga (grote doek wat de vrouwen als een soort jurk dragen). Moeder en kind deden het goed, maar wel frustrerend soms dat ze anders gewoon geen hulp had gekregen van iemand. Bijna alle kinderen hier hebben meconiumhoudend vruchtwater (soms teken van foetale nood) en er worden ook best veel kinderen geboren met een slechte start. Wij zouden ze gelijk afnavelen en meenemen naar de reanimatietafel om het kind te controleren en eventueel insufflatiebeademingen te doen, beademen en/of reanimeren. Hier gaan ze eerst 5 minuten slijm uitzuigen en op hun gemakje het kind stimuleren door op de rug te wrijven. Gelukkig reageren heel veel kinderen hier toch goed op en knappen ze langzaam op. Voor ons wel heel lastig om dat te zien.
Deze week gaan we nog avonddiensten doen. Zondag vertrekken wij naar Arusha (een ritje van maar 12 uur in de bus..) om op safari te gaan in het Serengeti National Park. De safari duurt tot donderdagmiddag en dan vertrekken we weer naar ons gastgezin om vervolgens het weekend door te brengen op zanzibar. Wij hebben hier erg veel zin in!! Na de safari en zanzibar gaan we weer keihard aan het werk op de labour ward.
Wij zullen snel weer iets van ons laten horen!
Liefs,
Eline en Tamara
-
30 Juli 2014 - 22:31
Tante Syllie:
Jee meiden wat een boeiend verslag! Lijkt me best moeilijk 't werken zo. Jullie doen 't geweldig.
En wat een heerlijkheid dat er zoveel leuks en ontspannends in de buurt is. Dat heb je dan ook wel nodig. Knuf van ons en tegelijkertijd succes en fun toegewenst ;-) -
30 Juli 2014 - 22:59
Ingmar:
Heel indrukwekkend!! Interessant om te lezen hoe het daar 'werkt', knap van jullie hier mee om te gaan hoor zeg jeee!
Nog een fijne tijd daar!
Liefs Ingmar -
31 Juli 2014 - 08:49
Monica:
Hoi Lieverds,
Wat leuk om jullie verslag weer te lezen, en zeker om de foto's te zien. Hebben jullie al de armbandjes uitgedeeld?? Inmiddels hebben we al weer geappt dus veel plezier en sterkte met de bevallingen die nog komen gaan.
dikke knuffel mama (monica) -
31 Juli 2014 - 09:50
Frank:
Goed bezig, dames! Ik denk dat jullie nu ervaren hoe klein ons Nederland is en hoe groot de wereld. Laat je niet van je stuk brengen. Ik blijf jullie volgen.
Groeten van Frank en Harriet -
31 Juli 2014 - 10:43
Mirjam:
leuk om te lezen hoe het jullie vergaat. succes daar!!!
groetjes, Mirjam Baas
-
31 Juli 2014 - 10:45
Nienke (Hemelaar):
Hoi Eline en Tamara,
Wat een bijzondere verhalen. Ik moet zeggen dat ik het al best moeilijk vind om jullie verhaal over de wijze van bevallen en de omstandigheden te lezen, laat staan dat jullie er in moeten werken! Echt respect voor wat jullie doen! En wat een ervaring!
Zoals anderen ook al zeiden, fijn dat jullie het heftige werk kunnen afwisselen met leuke uitstapjes.
Heel veel succes en plezier nog.
Groetjes Nienke -
31 Juli 2014 - 10:55
Karin:
Wat een ervaringen! Gelukkig is er ook ontspanning. Veel succes gewenst! -
31 Juli 2014 - 17:34
Hanneke Hemelaar:
Hallo Eline en Tamara,
Wat een beeldend verslag van jullie ervaringen. Ik zie het helemaal voor me hoe jullie je proberen staande te houden tussen die in onze ogen onmenselijke behandelingen en de onhygiënische toestanden. Fijn dat het bij het gastgezin prettig is en jullie ook tijd hebben voor leuke dingen en ontspanning. Hou je taai!
Groetjes,
Hanneke -
31 Juli 2014 - 21:49
Michael, Lisa En Jesse :
Mooie verhalen en foto's meiden!!!
Veel plezier en geniet ervan!
X michael, Lisa en Jesse -
31 Juli 2014 - 23:28
Yvonne:
Hha..ha... die foto met die kokosnoot, die is echt vrolijk en schattig!!!
Wow, ik bewonder jullie; goed beziiiig :)!!!
Wat aangrijpend die zes babytjes en wat een goeie actie van jou Eline, bij die vrouw op de gang! ik zie het voor me...
Goed idee om als tegenhanger voor alle heftigheid steeds weer lekker de ontspanning op te zoeken.
Ga lekker door zo!!!!! liefs!! Cis, Nien, Von.
-
01 Augustus 2014 - 19:58
Gerry:
Hoi Lieverd(s)
Wat fijn om weer iets te lezen van jullie. Mooie-bijzondere-grappige verhalen. Fijn dat het logeeradres jullie goed bevalt dan heb je toch een fijne basis. In de kliniek maken jullie ook heftige -bizarre taferelen mee met de maatstaven die wij hier gewend zijn. Gelukkig maken jullie het samen mee en kunnen jullie er over praten als het je teveel wordt. Maar ik lees en zie de foto,s van ook heel mooie leuke dingen die jullie doen. Eline wij dachten op Majorca een grote schildpad te hebben gezien maar deze wint duidelijk: wat een kanjer. Heb je hem al doorgestuurd naar Edwin? Ik wens jullie een goede reis als jullie zondag op safari gaan en geniet ervan om je weer op te laden voor als je weer terug bent in het ziekenhuis. Veel plezier en gr van mij xx -
03 Augustus 2014 - 17:59
Leonie:
Wij net terug van vakantie, en dan jullie verhalen, aangrijpend vind ik het!
Je kunt je niet voorstellen dat het zo gaat en dat er zo wordt omgegaan met nieuw leven!
Ik vind jullie ontzettend goed en heb respect!
Ben blij ook leuke dingen te lezen, gelukkig maar.
Wacht jullie nieuwe verhalen af....
Leonie (en rest van de familie). -
05 Augustus 2014 - 13:34
Ineke :
Ja dan zie je toch wel wat een rijk welvarend land het is waar wij wonen. Respect voor jullie inzet. -
06 Augustus 2014 - 12:50
Diny Buisman:
Jeetje, het is wel even een knopje omzetten voor jullie om daar te wennen denk ik. Vooral de hygiëne in het ziekenhuis, hier in Nederland leer je alles moet goed schoon en perfect zijn. Maar volgens mij doen jullie het goed en hoe langer je er bent hoe meer het gaat wennen. (al zullen sommige dingen wel nooit wennen) ;-) Maar goed dat Eline bij die vrouw keek waar het hoofdje er al van was je weet nooit hoe het anders afgelopen zou zijn. Leuk ook de foto's erbij dan krijgen wij ook een beeld bij wat jullie vertellen.
Wel leuk dat jullie in de vrije tijd leuke ontspanning hebben!
Ik kijk er alweer uit naar de volgende belevenissen van jullie om te lezen.
Succes!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
